De bevalling inleiden

Meestal wordt de bevalling ingeleid als je baby te laat is of als je arts van mening is dat jouw gezondheid of die van je kindje in gevaar is. Na zo'n 41 weken werkt de placenta steeds minder goed en kan de

gezondheid van je baby in gevaar komen doordat er onvoldoende zuurstof en voedsel wordt afgegeven. Als de bevalling nog niet op natuurlijke wijze op gang is gekomen, kan hij worden opgewekt door een infuus met oxytocine toe te dienen. Dit synthetische hormoon bootst de hormonen na die je lichaam zou produceren als het vanzelf zou gaan bevallen. Het kan zijn dat je het infuus gedurende de hele bevalling moet dragen. Vraag in dit geval na bij de medische staf of je je nog steeds vrij mag bewegen.

Als je bevalling langzaam verloopt of de weeën zijn gestopt, kan je arts of verloskundige toediening van het hormoon oxytocine via een infuus overwegen om de bevalling te versnellen of weer op gang te brengen. Hierdoor worden meestal sterke, intense weeën veroorzaakt.

Om de bevalling op te wekken worden in eerste instantie vaak prostaglandinegels gebruikt. Deze worden in de vagina ingebracht en zijn bedoeld om de baarmoederhals weker te maken en het ontsluitingsproces te starten. Vaak word je gevraagd om 's avonds naar het ziekenhuis te komen, waar de medische staf de gel inbrengt. Daarna mag je meestal naar huis en hopelijk zal de bevalling dan vanzelf beginnen.

Als de bevalling moet worden ingeleid: een persoonlijk verhaal

Ik heb drie kinderen op de wereld gebracht. De meest gedenkwaardige ervaring was wel de komst van mijn eerste baby en enige zoon, Ryan. Het was mijn eerste zwangerschap en ik ben er negen maanden lang obsessief mee bezig geweest. Ik deed alles volgens het boekje: goed eten, gezond blijven, geen cafeïne en geen overmatige gewichtstoename (iets wat me bij mijn volgende zwangerschappen niet is gelukt!). Met 16 weken werd me gevraagd of ik het geslacht van mijn kindje wilde weten. Omdat ik heel nieuwsgierig van aard ben, wilde ik dat uiteraard graag weten. Een meisje!

Om heel eerlijk te zijn, maakte me dat niet veel uit. Ik wilde gewoon een gezond kindje. Het idee dat ik een meisje kreeg, begon in mijn hoofd te groeien en ik keek er al naar uit om later gezellig samen te winkelen.

Op een zondagavond gingen we uit eten met vrienden. Ik nam netjes mijn ziekenhuistas mee in de auto. De anderen lachten me uit omdat ik zo obsessief was. We hebben lekker gegeten en gingen daarna weer naar huis. Wie ooit zelf zwanger is geweest, weet dat je tijdens de zwangerschap, vooral in de laatste paar maanden, het gevoel krijgt dat je in het lichaam van iemand anders zit.

Je hebt een enorme buik, je kunt niet meer zo snel lopen, je moet elke vijf minuten naar de wc, je hebt stemmingswisselingen, je slaapt slecht, je wordt 's nachts op vreemde tijden wakker, enzovoort. Op maandag 19 februari om drie uur 's nachts werd ik wakker in een plas water. Ik dacht: het moet niet gekker worden, nu ben ik ook nog incontinent! Gefrustreerd (en een beetje beschaamd) waggelde ik naar de badkamer.

Al snel besefte ik dat mijn vliezen waren gebroken en dat de bevalling was begonnen. Er daalde een vreemde rust over me neer en ik nam een ontspannen douche, kleedde me aan en maakte mijn man wakker om hem te vragen of hij me naar het ziekenhuis wilde brengen. Ik heb nog nooit een man zo snel van nul naar honderd zien gaan. Tien minuten later zaten we in de auto en reden we met hoge snelheid naar het ziekenhuis. Achteraf gezien hadden we onderweg nog best kunnen stoppen voor een kopje koffie en iets te eten, maar het was ons eerste kindje en we waren als de dood voor het onbekende.

Om zeven uur kwam de dokter en kon ik me wat ontspannen. Ik had nog steeds geen weeën, dus er werd een infuus aangebracht om de bevalling in te leiden. Na de eerste hevige wee riep ik de verpleegster om de dokter met zijn spuit te halen, en wel SNEL. Geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om dit zonder hulp te doen. Misschien heb ik wat te gemakkelijk toegegeven. Maar laten we eerlijk zijn: de moderne geneeskunde is verbazingwekkend, en als je geen pijn hoeft te voelen, waarom zou je dan? Ik veranderde bijna van gedachten toen ik de naald zag, maar de pijn was te hevig. En voordat ik het wist begon de ruggenprik te werken.

Mijn man, die bepaald niet naar de bevalling had uitgekeken omdat hij waarschijnlijk zou flauwvallen bij het zien van bloed, was gefascineerd. Hij was getuige van elke minuut van de inleiding en geboorte en gefascineerd door de wonderlijke gebeurtenissen. Zo zeer zelfs dat hij vergat mij te helpen met ademen. Daar doe je dan samen een zwangerschapscursus voor!

Na 15 minuten duwen en hijgen, inknippen en een verlostang kondigde de dokter aan dat ik een gezond jongetje van 3,4 kilo had gekregen. Een jongetje dat de eerste paar uur nog geen naam had, omdat we helemaal niet over jongensnamen hadden nagedacht.

Hij was prachtig om te zien en in alle opzichten perfect. Afgezien van het kreetje dat hij slaakte bij zijn geboorte, kwam hij snel tot rust en werd hij meegenomen om te worden gewassen. De afgelopen elf jaar heeft Ryan me nog nooit problemen bezorgd. Hij was een modelbaby die al zijn mijlpalen precies op het juiste moment bereikte. Hij is ondanks zijn ietwat overbezorgde en obsessieve moeder uitgegroeid tot een aanhankelijke, liefdevolle en aardige jongen.

- Robyn